به مناسبت جام جهانی

دیروز شهر فرانکفورت تماشایی بود. بازیهای جام جهانی در شهرهای دیگر آلمان برگزار می شد. درشهر نورنبرگ

ایران و مکزیک باهم مسابقه می داند.با چند نفر از دوستان رفتیم به مرکز شهر که این روزها میهمان علاقمندان بازی فوتبال از کشورهای مختلف است

قبل از بازی هر گوشه و کنار رقص و پایکوبی بود. چندین خیابان را بسته بودند و فقط اتوبوس شهری در رفت و آمد بود. وسط رودخانه ماین یک پخش تصویرو صدای بسیار بزرگ قرار داده اند که از هر دو طرف رودخانه میشود آنرا دید و در یکی از خیابان های وسط شهر هم پرده دیگری قرار دارد که میتوان مسابقات را از آنجا بطور زنده و بدون ساسنور تماشا کرد. هر کنایپه و رستوران هم مجهز به تلویزون و یا پرده نمایش است. کنار خیابان هم هر دو طرف چادر هایی بر پا ست که میشود آنجا نشست و آبجو خنک و یا نوشیدنی های دیگر نوشید. سن های مختلف موزیک زنده با فاصله از هم برنامه اجرا می کنند. بخصوص پس از بازی برای تیم برنده می نوازند و تماشاچی های آن کشور و طرفداران به پایکوبی و احتزاز پرچم می پردازند

ما هم با امید و بی توقع بردن ایران به تماشا نشستیم. امید که موجزه ای شود و و تیم ایران ببرد. بی توقع برای

اینکه کدام تیم از کدام کشور می توانست اینهمه فشار را تحمل کند و بازی خوبی ارائه دهد؟ ساعت سه دیروز درشهر نورنبرگ شهری که بازی ایران و مکزیک انجام می شد. یک تظاهرات ضد گفته های رئیس جمهور ایران دردروغ بودن هلوکوست برگزار شد. خب روی سخن تظاهرات به آقای احمدی نژاد بود. اما چه تاثیری در بازیکنان خواهد گذاشت؟
بگذریم، مردم دنیا توانستند با همه اختلاف و جور واجوری چیزی اختراع کنند و به آن دل ببندند که باعث نزدیکی ملت ها می شود. همین قدر که در حال حاضر اولین و طولانی ترین خبر در خبرگزاری ها فوتبال است و فوتبال. و این تاثیربسیار زیادی به نزدیکی مردم دنیا دارد. با وجود باخت، بردی هم هست. انیجا بر خلاف ایران دیگر فوتبال مردانه نیست. دختر های ایرانی و مکزیکی مثل پسرها خودشان را با نام و پرچم کشور شان تزیین کرده بودند جوانان ایرانی با وجودیکه پس از بازی شکسته خورده و غمیگین بودند اما در مرکز شهر به رقص و پایکوبی پرداختند وسعی می کردند که امید را دوباره باز یابند و صدای ایران ایران خود را بگوش

دیگران برسانند

تهران در این شب